Page 14 - โครงงาน เรื่อง การศึกษาและรวบรวมคำโบราณในสมัยอยุธยาเปรียบเทียบกับคำที่ใช้ในปัจจุบันจากละครย้อนยุค
P. 14
๖
พจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. ๒๕๕๕ (๒๕๕๖: ๘๖๘) ได้ให้คําจํากัดคําว่า “ภาษา”ว่า
“ถ้อยคําที่ใช้พูดหรือเขียนเพื่อสื่อความหมายของชนกลุ่มใดกลุ่มหนึ่ง เช่น ภาษาไทย ภาษาจีนหรือเพื่อสื่อความ
เฉพาะวงการ เช่น ภาษาราชการ ภาษากฎหมาย ภาษาธรรม ; เสียง ตัวหนังสือ หรือกิริยาอาการที่สามารถ
สื่อความหมายได้ เช่น ภาษาพูด ภาษาเขียน ภาษาท่าทาง ภาษามือ”
อุดม วิโรตม์สิกขดิตย์ (๒๕๔๗ : ๑-๒) กล่าวว่า ภาษา หมายถึง การสื่อความหมายทต้องมีเสียง
ี่
ความหมาย ระบบ กฎเกณฑ์ที่ยอมรับกันทั่วไป หรืออีกนัยหนึ่งกล่าวว่า ภาษาต้องมีโครงสร้าง (Structure)
ื่
้
มยุเรศ รัตนานิคม(๒๕๔๒ : ๓) กล่าวว่า ภาษา หมายถึง รหัสชนิดหนึ่งซึ่งมนุษย์ใชสอความหมาย
ู้
ระหว่างกันในการทำกิจกรรมต่าง ๆ โดยผ่านสื่อที่เป็นเสียงสัญลักษณ์ตามที่ได้ตกลงยอมรับกันในสังคมของผใช ้
รหัสเดียวกันนั้น เสียงสัญลักษณ์ดังกล่าวจะต้องมีระบบแบบแผนที่แน่นอนและมีความสัมพันธ์กันกับระบบ
ความหมายอันเป็นความหมายที่สามารถเข้าใจตรงกันได้ในหมู่ชนนั้น ๆ
กาญจนา นาคสกุล (๒๕๒๐ : ๕) กล่าวว่า ภาษาที่แสดงออกด้วยเสียงพูดและคําพูดเท่านั้นที่นับว่าเป็น
ภาษาที่แท้จริง เครื่องสื่อความหมายอย่างอื่นนับว่าเป็นภาษาที่สมบูรณ์ไม่ได การพยักหน้า สั่นศีรษะ โบกมือ
้
ไม่นับว่าเป็นภาษา เพราะไม่มีระบบระเบียบที่แน่นอนและมิได้เป็นเสียง
ี่
ื
่
พระยาอนุมานราชธน (๒๕๑๐ : ๒๕) กลาวว่า ภาษาตามความหมายของนิรุกติศาสตร์คอ วิธีทมนุษย์
แสดงความในใจ เพื่อให้ผู้ที่ตนต้องการให้รู้ได้รู้จะเป็นเพราะต้องการบอกความในใจที่นึกไว้หรือเพื่อระบาย
ความในใจที่อัดอั้นอยู่ให้ปรากฏออกมาภายนอก โดยใช้เสียงพูดที่มีความหมายตามที่ได้ตกลงรับรู้กัน ซึ่งมี
ผู้ได้ยิน รับรู้และเข้าใจ
วิจินต์ ภาณุพงศ์ (๒๕๒๒ : ๖) ได้ให้ความหมายของภาษาไว้ว่า ภาษาคือเสียงพูดที่มีระเบียบและ
ความหมาย ซึ่งมนุษย์ใช้เป็นเครื่องมือสําหรับการสื่อสาร ความคิด ความรู้สึกความต้องการ และใช้ในการ
ประกอบกิจกรรมร่วมกัน
ซาเพียร์ (Sapir,๑๙๒๑ : ๘) ได้ให้นิยามคําว่า “ภาษา” ไว้ว่า “ภาษาเป็นวิธีที่เป็นของมนุษย์โดยเฉพาะ
เท่านั้น และไม่ใช่สิ่งที่เป็นสัญชาตญาณ แต่มีไว้เป็นเครื่องมือสื่อสารความคด ความรู้สึกและความตองการของ
้
ิ
คน และมนุษย์กระทําโดยการเปล่งเสียง ระบบของสัญลักษณ์ซึ่งเป็นเสียงออกมาโดยตั้งใจ”
บล็อคและเทรเกอร์ (Bloch and Trager,๑๙๔๒:๕ ) ได้ให้นิยามว่า “ภาษาคือระบบสัญลักษณ์ซึ่งใช ้
แทนเสียงพูด สัญลักษณ์เหล่านี้ได้กําหนดขึ้นอย่างไม่มีกฎเกณฑ์หรือเหตุผล และสังคมมนุษย์ติดต่อกันด้วย
ระบบนี้”
กล่าวสรุปได้ว่า ภาษา หมายถึง เสียงพูดหรือคําพูดหรือภาษาพูดเท่านั้น จะไม่รวมตัวอักษรหรือ
ภาษาเขียน เนื่องจากนักภาษาศาสตร์เห็นว่าตัวอักษรเป็นเพียงตัวแทนของภาษาแต่มิใช่ภาษา อีกทั้งยังไม่มี
ระบบการเขียนของภาษาใดในโลกที่จะถ่ายทอดเสียงพูดออกมาได้อย่างสมบูรณ์ หรือแม้แต่ภาษาท่าทางก็ไม่
